Naturalne składniki bruków klinkierowych
Bruki klinkierowe wytwarza się ze specjalnie dobranej mieszanki różnych rodzajów gliny, piasku i naturalnych minerałów. Wszystkie nasze surowce są naturalne, a glina jest często wydobywana lokalnie, co sprawia, że nasze produkty są wytwarzane w sposób zrównoważony.
Lokalna glina rzeczna
Wiele naszych bruków klinkierowych wytwarzamy w dużej mierze z lokalnej gliny rzecznej. Glina rzeczna składa się z iłu, piasku i materiału organicznego, który rzeki zabierają z gór i odkładają w niżej położonych deltach. Glina rzeczna na potrzeby produkcji naszych bruków jest pozyskiwana z terenów zalewowych–często w pobliżu naszych fabryk. Ponieważ wykorzystujemy lokalną glinę, ograniczamy negatywny wpływ transportu na środowisko naturalne. Oprócz tego glina rzeczna jest oficjalnie uznana za surowiec odnawialny. Rzeki co roku odkładają bowiem nową jej warstwę. Glina rzeczna jest więc bardzo zrównoważonym materiałem. Ważną cechą gliny rzecznej jest jednak to, że ma ona więcej zanieczyszczeń. Nazywa się ją również gliną wtórną. Zawiera ona stosunkowo więcej piasku, a jej skład nie zawsze jest stały. W wyniku tego glina rzeczna jest nieco mniej stabilnym surowcem od gliny pierwotnej.
Glina pierwotna
Aby wytwarzać klinkier o najwyższej jakości, który spełnia wymogi rynkowe, wykorzystujemy również glinę pierwotną. Glina ta powstała ponad milion lat temu i wydobywa się ją odkrywkowo, np. w niemieckich regionach Westerwald i Oberlausitz. Glina pierwotna jest bardzo czysta, ma wysoką zawartość iłu i praktycznie nie zawiera piasku. Można ją porównać z glinką porcelanową wykorzystywaną do produkcji zastawy stołowej. Na potrzeby fabryki w Oberlausitz większość gliny wydobywa się w gliniankach znajdujących się w promieniu 15 km. Na terenach, na których wydobywa się glinę, tworzą się najczęściej nowe obszary naturalne. Jedną z najważniejszych właściwości gliny pierwotnej jest to, że wykazuje ona wysoką stabilność ogniową w piecu.
Lawa i szamot
Gliny, których używamy, są zbyt tłuste, aby można było ich używać w postaci nieprzetworzonej. Mieszanka gliny jest według norm fachowych niewystarczająco plastyczna, aby móc formować z niej bruk. Dlatego zubożamy ją lub wyjaławiamy przy użyciu lawy i szamotu.
Lawa jest materiałem obojętnym, który jest wydobywany w niemieckiej miejscowości Eifel. Wydobywane kawałki są mielone i przesiewane. Lawa „jest już wypalona” i dlatego nie ma tutaj mowy o inwersji kwarcu. Materiał ten pozytywnie wpływa na proces wypalania, ale także na tempo schnięcia. Nadaje on uformowanym brukom otwartą strukturę, dzięki czemu mogą one równomiernie schnąć od środka na zewnątrz.
Szamot to zmielona cegła, będąca produktem resztkowym powstającym w ramach naszego własnego procesu produkcji. Wielkość ziaren szamotu jest równa piaskowi. Szamot, podobnie jak lawa, jest już wcześniej wypalony i dlatego nie rozpręża się po podgrzaniu. W przypadku gliny jest inaczej. Kiedy temperatura podczas procesu wypalania zbyt szybko wzrośnie lub spadnie, kostki brukowe mogą pękać. Dodanie szamotu lub lawy do mieszanki gliny ogranicza ryzyko występowania pęknięć.
Ręcznie formowane i ekstrudowane
Na potrzeby produkcji naszych bruków ręcznie formowanych i ekstrudowanych stosujemy różne receptury. Mieszanka gliny na potrzeby bruków ekstrudowanych składa się w przeważającej mierze z gliny pierwotnej. Do ekstrudowania odpowiedniego pasa potrzebna jest glina, która jest bardziej tłusta i sucha. W innym wypadku pas gliny mógłby opaść.
Receptura do produkcji bruków ręcznie formowanych składa się z kolei w większości z gliny rzecznej. Materiał ten jest bowiem bardziej wilgotny, a także zawiera więcej piasku i innych minerałów. Jest to logiczne, kiedy weźmie się pod uwagę podróż, jaką pokonują cząsteczki gliny, zanim osiądą w niżej położonych ujściach rzek. Dzięki większej zawartości wilgoci glinę łatwiej umieszcza się w formach, a potem z nich wyciąga. Świeżo uformowane bruki tego typu są więc o wiele „delikatniejsze” i łatwiejsze do ugniatania niż bruki ekstrudowane na tym samym etapie produkcji.
Występowanie konkretnego typu bruku na ulicach danego kraju lub regionu jest często uwarunkowane kulturowo i historycznie. W Holandii od dawien dawna stosowano bruki ręcznie formowane, a w Niemczech ekstrudowane. Jest to spowodowane miejscową dostępnością materiałów. W holenderskich deltach rzek występuje bowiem glina rzeczna, a w Niemczech zdecydowanie łatwiej jest wydobywać glinę pierwotną.
Glina a kolory
Glina jest ważnym czynnikiem, który decyduje o ostatecznym kolorze bruku. Na przykład wysoka zawartość żelaza w glinie po wypaleniu powoduje uzyskanie koloru czerwonego. Wapnia generuje z kolei kolor żółty. Również typ gliny ma wpływ na kolor. Duża zawartość gliny pierwotnej skutkuje powstawaniem wyraźniejszych kolorów. W celu uzyskania pewnych kolorów dodajemy naturalne minerały, takie jak tlenek manganu.
Kolor piasku w przypadku bruków z posypką piaskową ma również duży wpływ na ich ostateczny wygląd. Nie można też zapominać o tym, co dzieje się w piecu. Temperatura, krzywa wypału, sposób ułożenia bruków na wózkach piecowych oraz zawartość tlenu w piecu mają wpływ na ostateczny kolor i odcienie. Zawsze mogą Państwo również stworzyć własny, niepowtarzalny kolor w postaci mixów.
Kontrola jakości
Jakość naszych bruków klinkierowych zależy od utrzymywania właściwych proporcji. Dlatego nasze mieszanki gliny są codziennie kontrolowane przez niezależnych ekspertów i instytucje. Mierzą oni poziom iłu, proporcje między grubym i drobnym piaskiem, ilość żelaza, wapnia i substancji organicznych. Dzięki temu możemy uzyskiwać doskonałą recepturę.
Wszystko o nawierzchniach brukowych
Skontaktuj się z ekspertem
Koordynator ds. inwestycji
mazowieckie, świętokrzyskie, wielkopolskie, lubuskie, zachodniopomorskie, pomorskie, kujawsko-pomorskie, warmińsko-mazurskie, lubelskie, podkarpackie, małopolskie
Marcin Lisiak
797 058 131 m.lisiak@vandersanden.pl Zadaj pytanie